Strefa 241

Żołnierz umarł, został zjedzony... Ty zaś uciekasz przez bramę, która po chwili natychmiast się zamyka. Zombie zaczynają padać jeden po drugim przez elektryczność, dotykając siatki. Wszyscy wojskowi patrzą na ciebie ze złością i celują do ciebie.

Pada na jeno kolano i mówi po angielsku.
- No strzelajcie w końcu.
Wstaje i spluwa na ziemię patrząc na nich zimno.
- No czekam, a może na mnie badania przeprowadzicie? W tedy też umrę.
Przykłada sobie karabin do czaszki i kładzie palec na spuście.
- A może lepiej tak?

- Spieprzaj stąd zanim się rozmyślę, bez gadania...
Dowódca jest wielce poważny, rzuca przed ciebie skrzynkę z twoimi wszystkimi rzeczami.

- I tak już nie żyję. Z przestrzelonym piszczelem na pustyni? Jaja se robisz? Równie dobrze mogę wyjść do truposzy. A to se zostawcie.
Odrzuca karabin i podchodzi do bramy, czeka aż otworzą. Nie zabrał nic. Patrzy w niebo.

- Nie otworzę ci, bo narazimy siebie! Idziesz czy giniesz?!
Dowódca podchodzi do ciebie z wyciągniętym rewolwerem.

- Niby gdzie mam iść?
Patrzy na niego i ziewa.
- Może do was dołączyć? Albo zostać królikiem doświadczalnym?
Drapie się po głowie.

- Dołączyć? Nie rozśmieszaj mnie, jesteśmy amerykańską armią nawet po apokalipsie. Królik też nie, nie mamy takich rozkazów, gdy zamknęliśmy kompleks badawczy.
Przechyla twoją głowę do tyłu.
- Wybieraj...

- Gdzie mi z tymi łapami?
Wyrywa się i bierze swoje rzeczy łącznie z karabinem.
- Idę kurwa.

Dowódca łapie cię za rękaw i podnosi.
- Idź i nie wracaj, następnym razem zginiesz.
Odwraca od ciebie wzrok, obserwuje cię tylko snajper z wieży obserwacyjnej.

- Najpierw to ty się naucz szacunku.
No to poszedł. Przestawił się na polski.
- Pierdolony kozojebca.
Śmieje się i idzie dalej.

Przed tobą rozciąga się bardzo długa droga... Oprócz tego na lewo masz nieznany ci dotąd las, a w prawo rozgałęzienie obecnej ścieżki, którą podążasz.

- Pięknie tu.
Wchodzi w las.
- Mam nadzieję na jakąś wieś.

Wracasz ze Skażonego Lasu. Przed tobą te same rozwidlenia, co wcześniej.

Dokładnie ogląda wszystkie drogi.

Przed tobą droga asfaltowa prowadząca w prawo, a oprócz tego mała dróżka znajdująca się pośród krzewów, krzaków i innych mniejszych drzewek. Nic innego nie przyciąga twojej uwagi.

Włazi na drugą i idzie.

Noga zaplątała ci się w jeden z korzeni, ale szybko ją wyjąłeś. Gdy idziesz ścieżką, nie spotykasz żadnych niebezpieczeństw. Jedynie co ci doskwiera, to ból palca, w który ugryzł cię zombie... Zaczynasz się nagle lekko pocić, ale czy to naprawdę musi być coś poważnego?
Idąc dalej, coś spada ci na głowę, po czym odbija się od niej i leci do rowu obok. Jak to mogło spaść jak wszystko powysychało? Słyszysz na dodatek szelest gałęzi na drzewie nad sobą.

Szybko odskakuje i patrzy do góry.

Widzisz jak jakaś zakamuflowana postać z zakrytą twarzą celuje do ciebie z drewnianego łuku, ma napiętą strzałę.
- Ani kroku dalej...

- Bo co? Bo mnie zabijesz? Ojej!
Zakrywa usta i udaje przerażonego.
- Och nie! Nie rób tego! Mój rycerzu/rycerko czy jak Ci tam. Weź mnie za rękę i pobiegnijmy do horyzontu razem.
Świeci oczami do postaci i przesyła jej buziaka po czym wybucha śmiechem. Przestawia się na Polski.
- O kurwa, dawno się tak nie uśmiałem!
Znów Angielski.
- Przepraszam, przepraszam, okradniesz mnie? To strzel mi w łeb od razu bo i tak nie przeżyje bez zapasów, zgwałcisz mnie? Dobrze by było wtedy abyś był kobietą. No, co mi zrobisz?

- Jestem Polką, spierdolino życiowa...
Kobieta, sądząc po użyciu rodzaju żeńskiego w swojej wypowiedzi, zeskakuje z drzewa płynnym ruchem i z gracją ląduje na ziemi. Po tym ruchu znowu zaczyna w ciebie celować.

Przestawia się na Polski.
- No to daj całuska kotku.
Znów wybucha śmiechem i klepie się po udzie, ociera łzy z oczu i macha jej przed łukiem.
- No strzelaj. Obiecuję, nie będę się ruszał.
Próbuje przestać się śmiać jednak wybucha jeszcze większym śmiechem.
- O, mam pomysł! Pobij mnie i ograb moje dobra, i zaproś szwnedaczy, niech mnie zjedzą. Co ty na to? Właśnie uciekłem z bazy wojskowej, przed jakimś mega kurwa zombie, byłem w Waszyngtonie, gdzie napierdalano do mnie z pistoletów, mam już wyjebane. No strzelaj.
Ziewa i rozciąga się.
- Łatwy cel kochanie.

- Ty głupi jesteś czy tylko udajesz?
Nieznana ci osoba, szybkim ruchem podbiega do ciebie i podcina twoje nogi, nie miałeś szans zareagować, jest zbyt szybka. Następnie natychmiastowa związuje ci ręce i podnosi, nie dając ci czasu na reakcję.
- Będziesz moim niewolnikiem, przyda mi się taki chłop do noszenia tobołów.

- Uuu, seksualny niewolnik... bierz mnie! Rawr!
Warczy na nią i podgryza jej ucho po czym śmieje się zalotnie do niej.
- Jestem milutki w dotyku, prawda? Miaaaauuu
Wybucha śmiechem, nagle widzi swoją przeszłość, gdy tamta dziewczyna sprzedała go jako niewolnika. Milknie natychmiastowo, jego wzrok staje się pusty, otwiera lekko usta, wydobywa się z nich przerażający jęk potępieńca. Spuszcza głowę.
- Czyli znów to samo...
Nie śmieje się już tak wesoło, śmieje się jak każdy, który przypomniał sobie coś okrutnego. Cały czas milczy, jakby był robotem, jego oddech zwolnił dziwnie, oddycha prawie niezauważalnie i niesłyszalnie, spluwa na ziemię. Jego zachowanie może wzbudzić strach, zdziwienie. Nuci sobie jak potwory z horrorów, lekko porusza się w przód i w tył i patrzy na nią pustym wzrokiem, żałosnym, wzrokiem zranionego psa. W końcu mówi łamiącym się głosem.
- A-annabeth... to ty siostrzyczko? A...a-annabeth... czemu to zrobiłaś? Czemu mnie sprzedałaś?
Po jego twarzy spływają łzy.
- Czemu siostrzyczko? Czemu? Przecież kochałem Cię, opiekowaliśmy się sobą nawzajem... k-k-kochanie...
Próbuje dotknąć jej twarzy zapłakany.