Niziny Tristan

Ziewa i idzie dalej.
- Może się przemienię... nie! Nie wolno mi kochany ja... słodki ja...
Uderza się w twarz.
- Odjebało mi...
Idzie cały czas

Idąc dalej ścieżką widzisz palące się ognisko i namiot. Przez ciągłą wędrówkę ściemniało się i miał niedługo zapaść mrok. Poza tym, przebywając kolejne kilometry, twoje nogi coraz bardziej odmawiały posłuszeństwa.

Wskakuje na drzewo i przygląda się uważnie temu obozowi.

W "obozie" mieści się tylko jeden namiot. Ognisko przy nim jeszcze się pali, a właściciel prawdopodobnie jest w środku skórzanego namiotu. Wiele plotek głosi, że nie powinno spać pod gołym niebem na tych nizinach, gdyż wszystko może cię tu zaskoczyć. Noc coraz szybciej się zbliżała.

Schodzi z drzewa i "puka do obozu".
- Jest tu kto?

Ktoś szybko otwiera wejście do namiotu i celuje do ciebie z drewnianego łuku przeznaczonego do łowów na zwierzęta.
- Kim jesteś?
W ciemnościach w środku namiotu nie widzisz dokładnego wyglądu, ale po głosie rozpoznajesz, że jest to kobieta.

- Podróżnym i odłóż tą śmieszną rzecz. Strzelano do mnie i obrywałem od najlepszym łuczników a mimo to żyję. Chcę po prostu odpocząć tu. Mogę?
Ziewa.

- Podróżny i spanie? W sumie... Co mi tam, dawno nie miałam towarzystwa. Przysiądź się.
Kobieta wychodzi z namiotu i widzisz przed sobą piękne dziewczę. "Jej włosy są koloru słońca, długie opadające dopiero na pośladkach, duże piersi, smukła sylwetka i wielkie pośladki. Oczy są koloru jasnego oceanu, jej ciało jest białe niczym śnieg." -Dragonus

Oj... dawno tak pięknej dziewczyny nie widziałem.
Siada przy ognisku.
- Jak Ci na imię?

- Mam na imię Aida, a ty...?
Aida patrzy ci głęboko w oczy.

- Zrzekłem się mego dawnego imienia. Teraz zwę się Wilk.
Odwzajemnia równie mocno spojrzenie. Widać w jego oczach zwierzę. Wilka, silnego wilka.

- Na wilki to ja poluję... Ale ty wydajesz się przyjazny i będziesz wyjątkiem.
Lekko śmieje się pod nosem.

Uśmiecha się.
- Ja jestem jednym z ich panów...
Śmieje się lekko.

- A wydaję mi się, że cię raz jako strażnika miejskiego widziałam. Jak skóry na targu sprzedawałam, to ty wchodziłeś na basztę... Tak, to na pewno byłeś ty...
Skuliła nogi do siebie i zaczęła je przytrzymywać rękoma.

Odwraca wzrok.
- Tak, to byłem ja. I co w związku z tym?
Znów patrzy na nią. Spina swoje ciało.

- I to, że nazywasz się panem wilków, a biegasz po mieście jako pionek Andre? To znaczy kapitana...
Odwraca wzrok na ognisko.

Wybucha śmiechem.
- Dziś odszedłem ze straży moja pani. A teraz pokaże Ci dlaczego zwę się ich panem.
Wstaje i zmienia się w wilkołaka.
- Widzisz? BO ja jestem ich panem.

Dziewczyna głęboko przełyka ślinę i gwałtownie wstaje, po czym szybko odsuwa się od ciebie. Podnosi łuk.
- Kurwa! Wilkołak!
Kobieta w pośpiechu czegoś szuka.

- Wilkołak? Gdzie?!
Udaje przestraszonego i chowa się za jej plecami po czym ją ściska aby ta nic nie zrobiła.
- Nic Ci nie zrobię. Gdybym chciał, już byś nie żyła. Chcę odpocząć. Rozumiesz?
Puszcza ją i przemienia się w człowieka i ubiera zbroję, siada przy ognisku i ziewa.

- Eisera... Ale się wystrzaszyłam.
Wyrzuca łuk i zaczyna ogrzewać ręce.
- Jak zamierzasz odpocząć, co?

- Spać raczej. Chociaż potrzebuję snu raz na dwa dni tak. Ale zmęczonym. A co?
Czyści miecz.

- Tak się pytam, bo dzisiaj nie zamierzam iść spać.
Lekko i niewidocznie uśmiecha się.

Śmieje się cicho.
- Wystraszyłem Cię. Przepraszam, wszyyscy tak reagujecie na nas.
Oblizuje kły.
- Ale nie bój się. Nie zabiłbym Cię, jesteś piękna, miła. Ale i gwałcić nie zamierzam.
Patrzy jej w oczy głęboko.
- Nie jestem taki. Po za tym seksu nie potrzebuje.

- A myślałam, że seks to główny dopalacz mężczyzn, pf...
Robi śmieszną minę.