Stary plac budowy

Szybko zapina kałacha na plecy i zrywa sobie rękaw koszuli po czym robi bandaż dziewczynie i zanosi ją na rusztowanie, kładzie ją delikatnie. Później barykaduje przejścia i wraca do dziewczyny. Cały czas stara się jej pomóc, wyleczyć, ulżyć.

Tamujesz krwawienie kawałkiem koszuli.
- Muszę wyjąć sobie kule... Weź zdejmij ten... Bandaż...
Dziewczyna zakasłała i stara się zerwać twój prowizoryczny bandaż, szukając kątem oka ostrych narzędzi.

Zdejmuje bandaż i sam szuka jakiś ostrych narzędzi.

Znajdujesz jakiś czysty nóż.
- Daj mi go, nie potrafisz tego robić...

Podaje jej nóż i pomaga jej jeśli zajdzie taka potrzeba.

Dziewczyna wbija nóż w ranę, zaczyna syczeć z bólu, ale sprawnymi ruchami noża wydłubuje pocisk z brzucha.
- Teraz to zawiąż...
Dziewczyna mdleje z przemęczenia.

Robi jej bandaż i oczyszcza pocisk po czym odkłada go. Cały czas opiekuje się dziewczyną. Po jakiejś godzinie głaszcze jej głowę delikatnie i patrzy na nią niczym pies na swego pana.

Słyszysz jak zombie przychodzą na plac budowy przez dźwięk racy. Z czasem zwiększa się ich ilość, a dziewczyna nie budzi się na razie.

Dalej się nią opiekuje. Zombie nie wejdą na rusztowanie, są zbyt głupie, po za tym liczne pułapki i przeszkody nie dadzą im przejść. Nadal czuwa przy dziewczynie z kałachem w ręce.

Dziewczyna po jakimś czasie otwiera lekko oczy. Po jej wyrazie twarzy czujesz, że jest odwodniona po całym przemęczeniu.
- Wody...

Kiwa głową i daje dziewczynę do pozycji na w pół siedzącej po czym daje jej trochę wody.
- Pij mała.

- Jaka mała?
Bierze od ciebie wodę, po czym całą wypija.
- O wiele lepiej...

- Mhm, mam nadzieję, że masz zapas wody jeszcze.
Bierze butelkę i odkłada ją, po czym zamiera w bezruchu, znów jest jak posąg, cichy oddech, pusty wzrok.

Dziewczyna wstaje trzymając się za brzuch i podchodzi do krawędzi. Zaczyna doglądać terenu, skupia wzrok na zombie, które zjadają ciała poległych napastników.

Nadal siedzi w bezruchu po czym szybko wstaje i idzie do innego pomieszczenia. Siada w kącie i zamyka oczy.

Dziewczyna podchodzi do ciebie.
- Będę musiała zmienić miejscówkę, a ty idziesz ze mną, niewolniku.
Stoi w pozycji kontrapostu dokładnie przed tobą.

- Ta.
Wstaje i spluwa na ziemię.

- Jeszcze nie teraz, muszę obmyślić plan.
Dziewczyna idzie do pomieszczenia, gdzie znajduje się ognisko, lecz zatrzymuje się w progu.
- I dzięki za ratowanie dupska.
Idzie dalej.

- Ta.
Znów siada i zaczyna czyścić broń.

Do czyszczenia masz tylko swoją brudną, porwaną koszulę.

No to czyści koszulą.

Koszula od spodu jest niemalże cała czarna, gdy zacząłeś czyścić lufę. Od strzelania cała się zabrudziła w odłamkach, dymie i innych substancjach. Teraz już jest czysta kosztem koszulki.

- Moja mała Luise....
Całuje karabin i tuli go delikatnie.

Dziewczyna widzi cię kątem oka.
- Tylko nie przeleć tego karabinu...
Zaczyna śmiać się cicho pod nosem.

- Oj tam... raz się zdarzyło w Poznaniu i od razu wielkie halo...
Szybko urywa i uderza się lekko w czoło.
- Zapomnij...