Miasto Karentina

Bierze głowę na rękę i jak ze sceny z Szekspira mówi.
- Piękna dziewojo, dzisiaj umarłaś, głupią suką się stałaś...
Wyrzuca głowę pod nogi. Ledwo co może powstrzymać się od śmiechu.

Kapitan uderza się w czoło, widząc jak się zachowujesz oraz kiwa głową "na nie". Kat ciągnie kolejną za włosy i kładzie na piedestale, klepiąc ją jeszcze bezczelnie w tyłek. Przygotowuje halabardę i znowu ucina głowę pięknej kobiecie, która razem z krwią opada od ciała. Egzekucje zostały dokonane, napastniczki leżą bez głów, a tłum się rozchodzi. Burmistrz rozmawia jeszcze z kapitanem, wręczając mu mieszek.

Wybucha śmiechem i podchodzi do kata po czym mu gratuluje.
- Dawno nie widziałem tak cudnej i czystej roboty. To cięcie, fenomenalne! Ah... to przywołuje wspomnienia z mojego kraju, dziękuję, że mogłem oglądać tą sztukę.

Kat spogląda na ciebie sekundę, a następnie odchodzi po swoje rzeczy. Siada na krześle koło swojego powozu i szmatką czyści swoją halabardę. Burmistrz również wraca do swojej karawany i wraca do ratusza, a kapitan zwraca się w kierunku koszar.

Idzie razem z kapitanem do koszar i śmieje się zadowolony.
- Ah, kapitanie. Mam wiadomość. Niedługo odchodzę.
Kiwa mu głową i wchodzi do swojego "apartamentu".

- To wypłaty nie dostaniesz, nieudaczniku... Zachowuj się później normalnie...
Kapitan wraca do swojego pokoju oficerskiego. Swój "apartament" dzieliłeś razem z trzydziestoma innymi strażnikami. Większość z nich już leży na łóżkach.

Patrzy na to wszystko i wychodzi, idzie w ciche, oddalone miejsce i zaczyna modlić się do Boga Zimy i Wojny.

Zapada północ, strażnicy obsadzili nocne warty, a inni śpią twardym snem w koszarach. Miasto jest teraz całkowicie nieaktywne, nikogo nie ma na ulicach.

Kończy modły i zaczyna trenować walkę mieczem.

Jesteś zmęczony, kiepsko ci to idzie.

Wzdycha i włazi na drzewko po tym jak jest w pozycji "nie spadnę choćby nie wiem co" zasypia.

Mija kilka godzin, jest poranek. Budzi cię stukot kopyt koni, które ciągną za sobą powóz z ciałami dziewczyn z egzekucji. Na powozie siedzi kat, który spogląda na ciebie przez sekundę i odwraca wzrok. Straż już zmienia wartę na dzienną, bramy są obsadzone i otwarte dla przybyszy. Dopiero teraz zauważasz, że robaki drzewne chodzą po twojej zbroi i wyżerają po kawałku stal z pancerza.

Niszczy robaki i schodzi z drzewa, rusza do kapitana.
- No to czas odejść.
Ziewa i idzie dalej.

Strażnik przy bramie zagaduje do ciebie na chwilę, gdy go mijasz.
- Kapitan cię ochrzani za te zniszczenia pancerza.

- No cóż. I tak odchodzę.
Wzrusza ramionami i kiwa strażnikowi głową po czym idzie dalej.

Dochodzisz do koszar. Kapitan siedzi w swoim pokoju oficerskim, a garnizonowy pilnuje porządku w środku. Nikt się tobą zbytnio nie interesuje, tylko garnizonowy rozmyśla nad czymś związanym z tobą.

Podchodzi do kapitana.
- Witaj Andre. Tak jak mówiłem ostatnio. Odchodzę. Zbroję złożę na moim byłym wyrku.
Kiwa mu głową i wychodzi po czym wchodzi do swojego "apartamentu" i przebiera się w swoją starą zbroję. Miecz straży chowa w kufrze i wyciąga swój dwuręczny miecz po czym zapina go na plecach i wychodzi z koszar, rusza do bramy.

Kapitan jeszcze do ciebie krzyczy.
- Szerokiej drogi! Pozałatwiam wszystko w papierach, przyjacielu!
Kiwa ci głową.

Macha mu głową i wychodzi z miasta z uśmiechem. Żegna się jeszcze ze strażnikami bramy i rusza do następnego miasta. Tristan.
- Niedaleko miasto Tristan... tak, gdzieś na północ chyba.
Idzie do miasta Tristan.

Nie kojarzysz dobrze dokładnej drogi do Tristan. Przed wejściem do lasu iglastego widzisz drogowskaz z wyrytymi w drewnie nazwami miast i strzałkami.

Czyta je.

Widzisz na drogowskazie jak lewa strzałka wskazuje Tristan, a prawa Święty Gaj. O tym drugim miejscu nie wiedziałeś praktycznie nic.

- Pierdole. Idę do Tristan.
Idzie do Tristan.

Podążasz ścieżką, która została prowizorycznie wykonana z ziemi. Ledwo ją widać przez narastającą trawę, widocznie droga nie była konserwowana już kawał czasu. Tristan jeszcze nie widzisz, daleka droga przed tobą. Masz szczęście, że nizina, którą podążasz, nie jest pełna niebezpieczeństw.