Miasto Karentina

Po jakimś czasie uderza dziewczynę w twarz.
- Przypomnienie suko. Ja jestem twoim panem, ty jesteś tylko kurwą.
Widać, że może w każdej chwili się przemienić. Wchodzi do lochów i wrzuca je do celi po czym każe strażnikowi przypiąć je łańcuchami.

Nie ma strażników, każdy jest na swojej warcie. W koszarach i lochach jesteś tylko ty... Dziewczyna, którą uderzyłeś ociera swoją twarz, a natomiast druga jest obojętna do całej sytuacji i nic nie robi.

Zapina je w łańcuchy po czym bierze krzesło i siada na nim. Dziewczyny są przypięte do ściany, w żaden sposób nie mogą uciec.
- Zaczynajmy...
Mówi teraz zimnym, ostrzegającym głosem.
- Kto wami dowodzi? Ilu was jest? Gdzie jest wasza kryjówka? Jak się nazywacie?

- Niczego się nie dowiesz, brutalu.
- Ma rację...
Dziewczyny patrzą na ciebie poważnym oraz lekko przerażonym wzrokiem.

Wstaje i odrzuca krzesło na ścianę po czym przemienia się w wilkołaka. Patrzy na nie i zaczyna wyć, powolutku podchodzi do nich, jak wilk bawiący się ofiarą.

Dziewczyny głęboko przełknęły ślinę i próbują się wydostać, podskakując i wiercąc się wkoło.
- Zostaw!

Coraz cięższe spojrzenie wkracza w oczy dziewczyn, odbiera im swobodę, odbiera im nadzieję. Porusza się teraz jak w transie, raz podbiega do nich i się wycofuje, raz oddala się aby znów skoczyć na przeciw nich. W końcu jest blisko wyszczekanej dziewczyny. Rozwiera swoją wielką paszczę, czuć od niego śmierć, bezlitosną śmierć. Białe, długie, ostre zębiska są jak przymocowane w długie rzędy. Przeraźliwy ryk rozbudza celę.

Dziewczyna przed którą szczerzysz zęby niemalże zamiera ze strachu, robi się cała blada. Jej towarzyszka kopie cię w bok, krzycząc.
- Zostaw ją...!

Uderza ją na tyle delikatnie aby nie została zabita ani nie doznała mocnego uszczerbku na zdrowiu po czym łapie ją za gardło i podnosi do góry. Ryczy z furii do niej, wbija swoje szpony w jej nogę. Nie za mocno, ale i nie za delikatnie.

Dziewczyna zaczyna płakać, a ta, która zbladła, jest wycieńczona i opiera głowę o ścianę. Patrzy tylko na was ospałym wzrokiem bez siły. Nie próbuje cię nawet kopać.

W końcu, puszcza dziewczynę i oddala się w cień, gdy wychodzi, jest człowiekiem w pełnej zbroi.
- Po co wam to było? Ten ból, to cierpienie... szkoda mi was ale mam pracę, którą wykonać muszę. Odpowiadajcie na pytania a nic już wam się nie stanie.
Podchodzi do poszkodowanej i delikatnie ją układa na ławie po czym pomaga drugiej, którą też kładzie, znów siada na krześle.
- Nazywam się Klaudius. Ale porzuciłem to imię, teraz jestem Wilk. A wy?
Mówi miłym głosem.

- Spieprzaj chory debilu!
Dziewczyny sobie coś szepczą, ale nie możesz usłyszeć co.

Kiwa głową.
- Czyli mało wam było. A szkoda, szkoda.
Wzdycha i znów zmienia się w wilkołaka po czym patrzy na swoje szpony. Szybkim ruchem przecina lekko twarz jednej z dziewczyn.

Poszkodowanej roni się łza po przecięciu i ociera ranę z krwi. Druga ponownie zamiera ze strachu i wie, że jesteś zdolny do wszystkiego.
- Jestem Dreghia... - po czym zaczyna krzywić usta i osłaniać twarz przed twoim atakiem.

Kiwa głową.
- Następne. Kto jest waszym panem?

- Nie mamy pana... - powiedziały to razem w tym samym czasie.

Znów kiwa głową.
- Kto jest dowódcą? Ilu was jest? Jaki jest wasz cel? Jak zwie się wasza grupa? Kto jej przewodzi? Gdzie macie kryjówki?

- Możecie umrzeć szybko z rąk kata. Lub z rąk moich.
Patrzy im w oczy i od razu widać, że kat jest lepszym rozwiązaniem.
- To jak?
Patrzy na swoje szpony i liże je po czym bierze zamach.

- Nie. Już wolałabym być zgwałcona niż wyjawiać tajemnice.
Dziewczyna kładzie nogę na nogę.

Uśmiecha się szkaradnie po czym odpina ją i rzuca na ścianę, łapie ją od tyłu i zaczyna wąchać.
- Obiecuję, że będę teraz zdzierał z Ciebie skórę, baardzo powoli kotku.

Dziewczyna nic nie powiedziała, tylko odepchnęła cię do tyłu mocnym ruchem całego ciała.

Łapie ją i uderza po czym zapina ją w łańcuchy i zaczyna powoli, bardzo profesjonalnie ciąć jej ciało. Tak aby żyła.
- Uczyłem się jak obdzierać ludzi ze skóry.

- A ja się uczyłam jak bronić się przed takimi jak ty.
Próbuje się wyrywać z łańcuchów i wymachuje w ciebie nogami, ale nie może cię trafić. Koleżanka jej nawet nie wspiera.
- No to się doigrałaś, teraz zobaczysz jak cię wilczek gwałci na moich oczach.

- Oj, ja nie gwałcę. Ja po prostu obdzieram ze skóry.
Zaczyna obdzierać. Powoli, delikatnie, tak aby żyła. Nuci sobie przy tym.