Miasto Karentina

Strażnik, z którym wcześniej rozmawiałeś, sprawdza podejrzanego elfa, który za plecami szuka czegoś w tylnych kieszeniach. Oprócz tego nic, a nic, zwierzęta też nie sprawiają problemów, nie podchodzą blisko większych miast.

Nadal wszystko uważnie obserwuje i szybko wyjmuje miecz z pochwy. Skupia się na elfie ale także sprawdza inne osoby.

Elf wyciąga jakąś fiolkę z zieloną cieczą w środku. Trzyma ją ciągle w jednej ręce, jakby czeka na odpowiedni moment, na znak... Widzisz również jak krzaki gwałtownie się poruszyły oraz dzięki swojej rasie słyszysz łamiącą się gałąź w lesie nieopodal bramy.

Krzyczy gwałtownie.
- Alarm! Wróg u bram! To zasadzka! Zabić Elfa w bramie! W krzakach wróg! Do broni!

Wszystkich zaalarmowałeś. Jeden ze strażników przebija ciało elfa swoim ostrzem, a on upuszcza fiolkę, która się rozbija o ziemię. Przez to nagle wszystko wokół bramy jest w zielonym dymie, nic nie widać. Strażnicy są lekko zdezorientowani, nic nie widzą. Ty natomiast kątem oka widzisz jak jakieś sylwetki wychodzą z lasów i krzaków.

- Zamknąć bramę! Wróg nadciąga! Zamknąć bramę! To rozkaz! Wróg nadciąga!
Nadal krzyczy.

Kilku strażników jest jeszcze przed bramą, lecz ona na twój rozkaz zamyka się. Po jakimś czasie słyszysz tylko jęki z bólu i bryzgającą krew przez małe otwory w bramie. Ktoś ich wyrżnął, zielony dym jeszcze nie opadł, napastnicy są skryci, słychać tylko szmery. Po chwili widzisz jak nadbiega nowy oddział strażników pod basztę, a mieszkańcy blisko muru, uciekają do domów.

- Wróg u bram! Łucznicy! Zasypać wrogów strzałami!
Bierze wielki róg i dmie z niego z całych sił.

To nie jest miasto z urozmaiceniami militarnymi, przebywa tu tylko zbrojna piechota. Widzisz jak wróg podstawia drabinę pod szczyt twojej baszty i jeden z nich wspina się po niej. Na wieży jesteś tylko ty, reszta straży stoi za bramą i wyczekuje na ruch wroga. Kapitan straży i garnizonowi docierają na miejsce, by wam pomóc.

- Atakują baszty!
Czeka z mieczem gotowy do ataku. Po czym chowa miecz i zmienia się w wilkołaka.

Widzisz jak tylko głowa wychyla się zza rogu kamiennego murku na baszcie. Jest to człowiek wyglądający na prostego żołnierza w całym opancerzeniu w zielonych barwach. On sam cię widzi i zamiera ze strachu.

Macha mu ręką i uśmiecha się szkaradnie po czym przesyła mu całusa. Szybkim ruchem wciąga go do środka i dobiera się do niego jak do sardynki w puszcze, gdy to się udaje, masakruje go.

Jego lekkie opancerzenie nie równa się twojej sile i rozpruwasz go jak sardynkę w puszce. Żołnierz nie ma jak uciec i przez to rozdzierasz jego ciało niemalże na pół swoimi ciosami. W tym samym czasie na drabinę wchodzi kolejny, który wystrzeliwuje bełt ze swojej kuszy. Pocisk wbija ci się w ciało, powodując małe obrażenia i krwawienie. Kusznik też zamiera na twój widok i szybko po strzeleniu zsuwa się z drabiny.

Szybko łapie go i wciąga do środka po czym gniecie mu głowę ręką i wyrzuca z wieży. Wyjmuje bełt i opiera się o ścianę obok wejścia przez okno. Nuci sobie.

Nie zdążyłeś go złapać. Kusznik szybko zsuwa się z drabiny i drze się do swoich towarzyszy.
- Wilkołak! Wilkołak na baszcie! Spieprzamy!
Nie dość, że wrogowie uciekają w popłochu, to jeszcze strażnicy patrzą się w twoją stronę, a część z nich idzie po schodach do ciebie.

Zmienia się w człowieka i śmieje się ubierając zbroję.
- Dawno się tak nie bawiłem. Ja pierdole, jak spierdalają.
Wybucha większym śmiechem.

Podchodzą do ciebie strażnicy.
- Ty jesteś wilkołakiem?!
Brama już się otwiera. Strażnicy przeszukują teren i zaczynają krzyczeć.
- Mamy dwóch jeńców!

Śmieje się i wypluwa skórę tamtego nieszczęśnika.
- Oj, utknęło...
Rozciąga się i ziewa.
- A myślałem, że to będzie zły dzień.
Śmieje się i siada na krześle.

- Chory świr...
Strażnicy wracają za bramy miasta razem z dwoma jeńcami. Kapitan pokazuje ci gest, żebyś zszedł z baszty na dół.

Wstaje i ziewa, wychodzi z wieży szybko, chowając miecz w pochwie z sykiem. Stawia się przed kapitanem.

- Jesteś zobowiązany do odprowadzenia jeńców do lochów w koszarach, przesłuchania ich oraz pilnowania aż do przybycia kata prosto ze stolicy. Jasne?
Jeńcy patrzą na ciebie przerażonym wzrokiem. Są to dwie kobiety rasy ludzkiej, obie blondynki w całym opancerzeniu oprócz hełmu oczywiście i broni.

Uśmiecha się makabrycznie.
- Jasne panie kapitanie.
Zwraca się do dziewczyn.
- Spróbujcie uciec a zrobię sobie małe polowanie.
Oblizuje się z świeżej krwi nieszczęśnika i łapie je za ręce po czym prowadzi do lochów.
- Jak wam się podoba miasto?

- Spalić to cholerstwo prosperujące handlem...
Druga dziewczyna nie mówi nic, siedzi cicho i wygląda na nierozmowną.

- Wyszczekana. Może sobie zjem Cię jako kat?
Pokazuje ostre jak brzytwa zęby dziewczynie.
- No to koniec tego dobrego. Przykro mi, taka robota kochane.
Szybko pojawia się za nimi i wykręca im ręce po czym przywiązuje je sznurem, idzie z nimi jak z niewolnicami do lochów.

- Nie tak mocno, posrańcu!
Dziewczyna kopie cię z całej siły w nogę, ale prowadzisz je bez żadnego szczególnego problemu.